slow burn

sloṶbern

środ. «w powieści, filmie, grach komputerowych: powolne rozwijanie się fabuły, narracji, scen, prowadzące do punktu kulminacyjnego»

Powyższa pozycja to straszny slow burn. I to straszny przez duże S. Przez większość książki ja się po prostu nudziłam. Nic się nie działo, relacja bohaterów stała w miejscu i osiągała tylko etap ,,cześć” na dzień dobry i to nie każdego dnia. Dopiero dobrze za połową, jakieś ostatnie sto stron, akcja nabrała tempa i delikatnie się wciągnęłam (nakanapie.pl).

W rezultacie otrzymujemy realistyczny film grozy, który zachwyci miłośników slow burnu i werterowskich, posępnych opowieści, a nie przypadnie do gustu widzom niecierpliwym oraz niezdystansowanym (hisnameisdeath.wordpress.com).

Ale nie wybaczę tego, jak bardzo jest to wszystko nijakie, nudne i ewidentnie mające na celu być jakimś slow burnem, ale tak do końca nie wiedzącym, czym właściwie chce być (popkulturowcy.pl).

Lubię symulatory chodzenia. Lubię zwartość tej formuły, pozorną nudę, którą wolę nazywać kinowym "slow burnem". (...) Dałem się wciągnąć w "Zaginięcie Ethana Cartera", przepadłem przy "What Remains of Edith Finch", dałem się zahipnotyzować "Firewatch" , rozumiem zachwyty "Everybody's Gone to the Rapture" i uwielbiam "Gone Home" (polygamia.pl).