prekariusz

«w naukach społecznych i publicystyce: przedstawiciel prekariatu, osoba niemająca stałej pracy, zatrudniana na krótkoterminowych umowach cywilnoprawnych, często migrująca w poszukiwaniu zarobku, żyjąca w poczuciu ciągłej niepewności w związku ze swoją sytuacją materialną»

rzecz. m osobowy, lp D. prekariusza, Ms. prekariuszu, lm M. prekariusze

Chciałbym, by lewicowe media więcej uwagi poświęcały prekariuszom (neuromemy.blox.pl).

Prekariusz jest w razie kłopotów zdany na siebie. Wypłaty dostaje nieregularnie. Każda może być ostatnia, bez żadnej odprawy czy wcześniejszego uprzedzenia (gazeta.pl).

Konieczność walki ramię w ramię z ubogimi staje się dzisiaj sprawą najważniejszą. Proletariusz, robotnik, prekariusz – wszyscy oni są biedakami (Praktyka teoretyczna).

Jestem prekariuszem. Nie mam nawet 20 lat, a już odczuwam przynależność do pokolenia straconego (www.mmwroclaw.pl).

Całkowitym przemianom ulega dziś status samych artystów, ich sposób funkcjonowania w społeczeństwie. Z autonomicznych twórców zmieniają się albo w prekariuszy, samozatrudnionych wyrobników symboli, albo w konceptualnych przedsiębiorców (K. Szreder, „Autonomia sztuki a społeczeństwo“ [w:] „Akcjonizm wiedeński – przeciwny biegun społeczeństwa“, red. S. Ruksza, Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie, Kraków 2012).

<od prekariat>