łołk

«to samo, co wokeizm»

Gaiman już 30 lat temu miał w swoich historiach nawet postacie transpłciowe (Wanda). A Johanna była w komiksie jako prababka Johna i była twardą kobitą (i czarownicą, po niej Konstancin ma talent), przełamującą dziewiętnastowieczne ograniczenia wynikające z seksizmu. W Sandmanie z Netflixa dochodzi jeszcze wspomniana kwestia praw do Constantine'a, więc Gaiman wybrał najprostsze wyjście. Ogólnie, Sandman był bardziej netflixowski od Netflixa i wprowadzał "dżender", "łołk", "politpoprawność" i resztę strachów spod łóżka, mających zniszczyć cywilizację, zanim większość widzów była zygotą (aszdziennik.pl).

Jeśli zejść na poziom koncepcyjny łołku, jest on solipsyzmem. Była taka książka „Jedyny i jego własność” Maxa Stirnera. Autor w ramach eksperymentu myślowego przyjął, że tylko on istnieje, a inni istnieją o tyle, o ile przyczyniają się do jego komfortu. U wyznawców ideologii łołk jest poniekąd odwrotnie, ale skupienie na sobie jest takie samo. Liczą się tylko uczucia jednostki, ale gdy są one nieprzyjemne (totylkoteoria.pl).