cli-fi

klaj-faj

pot. «to samo, co climate fiction»

Jim Clarke w pierwszym zdaniu eseju „Reading Climate Change in J.G. Ballard” pisze „cli-fi powstało zanim jeszcze klimat zaczął się zmieniać”. Wczesne cli-fi nawiązuje do słynnej, napisanej w tym samym okresie „Cichej wiosny” Rachel Carson i esejów poświęconych tzw. „zimie nuklearnej”, czyli katastrofalnemu oziębieniu klimatu, jakie spowodowałaby wojna nuklearna. Współczesne, licznie powstające powieści cli-fi pozostają zaś pod wpływem biuletynów publikowanych przez Intergovernmental Panel for Climate Change oraz badań psychologów studiujących wpływ zmian klimatu na psychikę ludzką (informatorects.uw.edu.pl).

Badaczka literatury Stephanie LeMenager twierdzi, że cli-fi opowiada o miłości ludzi do świata oraz o chęci podtrzymania owego uczucia nawet w momencie masowego wymierania – co wyrażają egoistyczne chęci ratowania człowieka jako gatunku. Ale zarazem cli-fi ma podkreślać, że to ludzie odpowiadają za świat, w którym żyją – ważne więc, by tworzyli go wedle zasad bardziej sprawiedliwych i w sposób bardziej zrównoważony (czaskultury.pl).